Opisując rzeczywistość nadajemy właściwości. Stosujemy określenia, które zobrazują temat mniej lub bardziej dokładnie. W gabinecie mówimy więc: mały, duży, nieznaczny, płytki, głęboki, delikatny, bolesny, lekko pęknięty, mocno rozchwiany i wiele innych.
Są określenia podnoszące wagę sprawy i te obniżające znaczenie.
Zmniejszyć rangę rzeczy jest dobrze gdy powiemy przykładowo: „To będzie najmniejsza igiełka.” lub „Zrobię to bardzo małym wiertłem.” Możemy pomóc wtedy zniwelować stres pacjenta, szczególnie małego. Często jednak używamy tych małych słów zupełnie niepotrzebnie.
Takie zmniejszanie występuje gdy stomatolog mówi coś pacjentowi w sposób, który każe się zastanawiać czy dany problem jest istotny czy też nie. Oto kilka przykładów:
„Ma Pan małe pęknięcie w tym zębie.”, “Jest nieznaczny stan zapalny.”, “Widoczna jest mała próchnica.”, “Pana przednie zęby są lekko rozchwiane.”, ”Zęby są delikatnie starte.”
Lepiej powiedzieć czy dany ząb jest pęknięty lub nie, a dziąsło w stanie zapalnym lub nie.
Określenie je jako małe albo nieznaczne nie jest pacjentowi potrzebne. Gdy jest obecne, wymaga interwencji, wówczas musimy leczyć. Przecież zarówno małe jak i duże pęknięcie może powodować te same niekorzystne następstwa. Jeśli rzeczywiście jest tak małe że wręcz nieistotne to lepiej o nim nie wspominać.
Poprzez zmniejszanie nie dajemy pacjentowi odczuć powagi jego potrzeb leczniczych co może sprawić, że zignoruje naszą diagnozę i nie będzie chciał podjąć leczenia. Nasze zdanie jako specjalistów ma określić czy coś jest lub tego nie ma.
Zamiast zmniejszania lepiej spróbować tego. Gdy pacjent ma pęknięty ząb powiedzmy: „Pana ząb jest pęknięty, jeśli go nie przeleczymy może się połamać.” Po tych słowach pozostaje nam czekać na decyzję wyjaśniając niejasności.
Autor
Jarosław Rafalski, lekarz dentysta z Grupy Lecz człowieka, nie chorobę.
http://lekarze.bridgehead.pl/
