Cukrzycy, poddawani leczeniu paradontopatii, nie muszą obawiać się proponowanych przez stomatologa rozwiązań likwidujących stany zapalne i uzupełniających ewentualne ubytki. Dentysta również nie musi pacjenta z hiperglikemią traktować ze szczególną ostrożnością, o ile pacjent zgłasza się na prosty zabieg. Jednak, kiedy zapada decyzja o poważniejszych interwencjach, należy zasięgnąć porady specjalistycznej. Paradontopatie jako stany zapalne, często nasilają hiperglikemię, pogarszając stan chorego, utrudniając leczenie stomatologiczne i osłabiając odporność ogólną organizmu.

Z tego powodu zalecane jest stosowanie antybiotyków jako środków osłonowych przed potencjalnymi zakażeniami bakteryjnymi. Wymagają tego szczególnie pacjenci z zaawansowanymi postaciami paradontopatii. Istnieje prawdopodobieństwo, iż podczas zabiegu może dojść do wysiewu mikroorganizmów do organizmu, a osłabiony cukrzycą system immunologiczny nie będzie umiał zwalczyć samodzielnie infekcji.

Do zabiegów, podczas których może dojść do wysiewu bakteryjnego do wnętrza organizmu należą:

• usuwanie kamienia nazębnego – w szczególności poddziąsłowego;

• leczenie ropnia – zawsze wymaga podania antybiotyku i natychmiastowego udrożnienia;

• ekstrakcja i zabiegi w kieszonkach dziąsłowych – najlepiej wykonywać je, gdy leczenie hiperglikemii doprowadziło do ustabilizowania poziomu cukru we krwi.

Zabiegi u cukrzyków zaleca się wykonywać rano, w dwie godziny po posiłku, ponieważ minimalizuje się wówczas ryzyko niedocukrzenia, a organizm jest jeszcze wypoczęty po nocy.

Nie powinno się stosować leczenia chirurgicznego zaawansowanej paradontopatii u osób z czynną cukrzycą, ponieważ obronne zdolności ich organizmów są osłabione, a zmiany niedokrwienne utrudniają przebieg procesów odtwórczych.

Dzieci z cukrzycą często dotyka hipomineralizacja szkliwa, czyli jego odwapnienie. Objawia się ono białymi lub brunatnymi plamami na zębie, a samo szkliwo jest kruche i porowate. Zęby szybciej się psują i kruszą.

Dzieciom z cukrzycą do 11 roku życia zęby stałe wyrzynają się szybciej niż zdrowym rówieśnikom. Często prowadzi to do wad zgryzu, ponieważ niedojrzałe kości wyrostków zębodołowych nie są przygotowane na znaczne obciążenia mechaniczne podczas żucia. Kiedy dziecko kończy 11 lat, zęby stałe wyrzynają się wolniej.

Wszystkie dzieci z cukrzycą powinny mieć często kontrolowane zęby i tkanki przyzębia.

Źródło: „Gazeta Farmaceutyczna”