Dzięki pracom bioarcheologicznym, podczas których bada się m.in. zęby, można bardzo wiele dowiedzieć się na temat przebiegu epidemii i określić, dla której grupy osób zakażenie konkretną bakterią bądź wirusem było w wiekach przeszłych największym zagrożeniem. Bioarcheolodzy po zbadaniu zębów, elementów szkieletowych i pozostałości innych tkanek potrafią określić, w jakim wieku była osoba w chwili śmierci. Następnie demografowie zaangażowani w badania rysują profile wiekowe populacji, które zginęły w wyniku epidemii.

Dzięki takim właśnie badaniom dowiedzieliśmy się, że większość zakażeń o charakterze epidemicznym dotyka najczęściej nieproporcjonalnie często z osoby z najsłabszym układem odpornościowym, zwykle bardzo młode lub bardzo leciwe. Inaczej było natomiast podczas epidemii Czarnej Śmierci. XIV-wieczne groby grupowe zawierają bowiem typowe rozkłady wiekowe znalezione na cmentarzach, na których – o czym wiemy ze źródeł pisanych – spoczywają osoby, które nie były ofiarami zarazka. Z kolei pandemia grypy z 1918 roku była niezwykła, ponieważ uderzyła najmocniej w osoby z najsolidniejszym układem odpornościowym, czyli w zdrowych, młodych dorosłych.