Szkliwo to najtwardsza tkanka w organizmie. Osiąga ono twardość równą 5 w dziesięciostopniowej skali Mohsa. Jest to skala opracowana przez niemieckiego mineraloga Friedricha Mohsa w 1812 r. według zasady, że każdy minerał może zarysować inny. Na tej podstawie kategoryzuje się badane substancje. Na szczycie skali znajduje się diament; szkliwo ma zaś twardość równą twardości granitu.

Tkankę tę w 95% tworzy minerał zwany hydroksyapatytem, składający się z wapniowych soli kwasu fosforowego, węglowego i fluorowego. W skład szkliwa wchodzą też niewielkie ilości węglanów (węglan sodu, manganu, wapnia i fluoru), a resztę (2-4%) tworzą związki organiczne i woda.

Najbardziej twarde szkliwo występuje zaraz po wyrżnięciu się zęba. Pomimo tego, że zęby powleczone są zaledwie 1-2 milimetrowej grubości warstewką tego materiału, zyskują dzięki niej solidną, trwałą ochronę. Z czasem jednak szkliwo może ulec starciu lub uszkodzeniu – to wystarczy, by ząb stał się podatny na atak drobnoustrojów i by zaczęła rozwijać się próchnica. W takim wypadku wizyta u stomatologa jest konieczna, by nie dopuścić do dalszej degradacji mineralnej osłony uzębienia.

Źródło: „Tygodnik Angora”