Ceramika dentystyczna to jedna z najpowszechniej stosowanych substancji przy odtwarzaniu braków w uzębieniu. Cechują ją biokompatybilność, odporność chemiczna oraz niska porowatość. Obecnie możemy wyróżnić kilka rodzajów ceramiki dentystycznej.

• Ceramika tradycyjna – zwana też warstwową. Technik dentystyczny wypala kolejne pokłady ceramiki na platynowej folii o grubości 0,01 mm. Warstwowa struktura końcowego produktu pozwala uzyskać barwę oraz transparencję zbliżone do tkanek pacjenta. Wadami tak wykonanego wypełnienia są stosunkowo niska wytrzymałość na zginanie oraz duża kruchość.

• Ceramika lana — inaczej ceramika szklana. W 55% składa się z kryształków czterokrzemianów fluoromiki, resztę natomiast stanowi faza szklana. W laboratorium najpierw wykonywana jest forma z wosku odlewowego ulegającego całkowitemu spalaniu. Przygotowana forma posłuży do właściwego odlewania, które przeprowadza się w temperaturze ponad 1300 stopni w specjalnym aparacie, który przypomina skrzyżowanie pieca z wirówką. Wypełnienia wykonane tą metodą znane są z tzw. „efektu kameleona”. To charakterystyczna zdolność do pochłaniania światła odbitego z sąsiednich zębów, dzięki czemu proteza przyjmuje dokładnie taki sam kolor, jak okoliczne uzębienie. Wadą tej ceramiki jest mała odporność na zginanie.

• Ceramika infiltrowana szkłem, inaczej ceramika spiekana. Technik dentystyczny w pierwszej kolejności wykonuje podbudowę z tlenku glinu na specjalnej ogniotrwałej bazie. Następnie podbudowa ta jest wygrzewana w piecu, gdzie masa ulega niewielkiemu skurczeniu i pojawiają się w niej pory, które później są infiltrowane szkłem o barwie zębów pacjenta. Tak wykonane wypełnienie cechują: duża wytrzymałość na zginanie, niska podatność na ścieranie oraz małe przewodnictwo cieplne.