Endokorony stosowane są jako stałe uzupełnienia protetyczne w przypadku rekonstrukcji twardych tkanek zębowych po leczeniu endodontycznym. Głównym wskazaniem do zastosowania endokoron jest obecność próchnicy w sąsiednich zębach, a także brak zawiązków zębowych, niedorozwój tkanek twardych zęba, zewnętrzne urazy mechaniczne oraz parafunckcje.

Dodatkowo, endokorony zaleca się zakładać u pacjentów w młodym wieku. Występuje u nich niezakończony rozwój zęba, co uniemożliwia wykonanie korony całkowitej na wkładzie koronowo-korzeniowym.

Natomiast najczęstszymi przeciwwskazaniami do założenia uzupełnień wewnątrzkomorowych są ubytki w odcinku przednim, rozległe zniszczenia poddziąsłowe, płytka komora zęba oraz niedostateczna ilość tkanek twardych. Ponadto zastosowanie endokoron utrudnia (ale nie uniemożliwia) sytuacja, kiedy pacjent nie posiada zachowanego zrębu koronowego. W przypadku jego braku, wciąż istnieje możliwość użycia protezy – dzięki wydłużeniu korony klinicznej zęba (taki zabieg najczęściej wykonuje ortodonta) lub rekonstrukcji zrębu (to domena periodontologa).