Martwica kości układu stomatognatycznego dotyczy najczęściej szczęki lub żuchwy. Może być wywołana przez różne czynniki:

• radioterapię okolicy głowy i/lub szyi;

• terapię kortykosteroidami;

• osteomyelitis (zapalenie kości i szpiku);

• bifosfoniany stosowane głównie w leczeniu onkologicznym – występuje stosunkowo rzadko w porównaniu z innymi rodzajami martwic, ale daje daleko idące konsekwencje dla całego układu stomatognatycznego. Rozwija się przeciętnie po ok. 1,5-3 latach terapii.

Cechą charakterystyczną martwicy kości spowodowanej bifosfonianami jest odsłonięcie obszaru kości żuchwy, szczęki lub podniebienia, który nie goi się lub goi się źle przez okres 6–8

tygodni. Schorzenie charakteryzuje się ubytkiem błony śluzowej jamy ustnej – najczęściej na żuchwie, nieco rzadziej na szczęce, a bardzo rzadko – na podniebieniu.

Sposób leczenia martwicy kości wywołanej bifosfonianami zależy od stopnia zaawansowania schorzenia:

• stopień 1 i 2 – leczenie zachowawcze w przypadkach, gdzie nie pojawia się zakażenie, a zmiana nie daje objawów bólowych i nie powoduje dyskomfortu;

• stopień 3 – zabieg usuwający martwiczo zmienioną tkankę (mogą tu pojawiać się złamania, przetoki lub osteoliza, czyli niszczenie kości).

Przed leczeniem bifosfonianami wskazana jest wizyta u stomatologa i wykonanie niezbędnych zabiegów leczniczych oraz higienizacyjnych. Z uwagi na to, że podejrzewa się, iż to zakażenie jest jednym z potencjalnych czynników sprzyjających rozwojowi martwicy kości szczęk, wówczas w sytuacji, kiedy konieczne będzie przeprowadzenie zabiegu w jamie ustnej, lekarz powinien zakończyć podawanie bifosfonianów ok. 6-8 tyg. przed planowaną datą operacji. Ważne jest, aby w trakcie terapii onkologicznej i po niej przestrzegać zasad profilaktyki stomatologicznej i codziennie szczotkować zęby, stosować delikatne płukanki i okresowo zgłaszać się na wizyty u dentysty.

Źródło: Opracowanie własne