Zęby to elementy jamy ustnej najchętniej zasiedlane przez drobnoustroje, których efektem działania jest próchnica. Jednak nie wszystkie części uzębienia są jednakowo podatne na kolonizację przez bakterie. Drobnoustroje najchętniej osiedlają się tam, gdzie jest pod dostatkiem składników pokarmowych i w miejscach nienarażonych na bezpośrednie, silne działanie omywające śliny. Dlatego największą podatność zębów na zasiedlanie przez bakterie obserwuje się:

• w zagłębieniach i bruzdach oraz w szczelinach powierzchni żującej zębów trzonowych i przedtrzonowych

• na szkliwie w okolicy przyszyjkowej;

• w miejscach, gdzie dochodzi do styku wypełnień i naturalnych tkanek zębów oraz w rejonie kontaktu pomiędzy powierzchniami protez a zębów (szczególnie w rejonie styku wielkopowierzchniowego);

• w obszarach uszkodzeń i pęknięć;

• na powierzchniach policzkowych trzonowców dolnych oraz w nierównościach powierzchni podniebiennych trzonowców i siekaczy górnych.

W każdym z wymienionych wyżej miejsc istnieją bardzo dobre warunki do osiedlania się bakterii związane nie tylko z budową wymienionych struktur, ale również z faktem, że są to obszary bądź trudno dostępne dla włókien szczoteczki, bądź też szczotkowane nieco mniej starannie (lub nawet całkiem pomijane) podczas mycia zębów. Tymczasem w tych właśnie regionach, z uwagi na ich wysoką podatność na zasiedlanie przez bakterie, czynności służące oczyszczaniu zębów z nalotu powinno się wykonywać szczególnie dokładnie.

Źródło: Opracowanie własne