Jeśli młode zęby stałe zostaną zaatakowane próchnicą, a nie zostanie natychmiast podjęte odpowiednie ich leczenie, trzeba liczyć się z możliwością szybkiego i trwałego uszkodzenia miazgi zębowej. Szybki rozwój próchnicy w niedojrzałych zębach stałych spowodowany jest ich specyficzną budową anatomiczną oraz tkankową.

Rozwijające się zęby stałe mają:

• słabiej zmineralizowane tkanki zębiny – pozwala to na szybszy i skuteczniejszy atak kwasów bakteryjnych;

• szersze światło kanalików zębinowych – przez co są one bardziej podatne na działanie czynników destrukcyjnych i drażniących ząb;

• miazgę położoną bliżej połączenia szkliwno – zębinowego – reaguje ona na bodźce wtedy, gdy jej odległość od zębiny wynosi 2,5 mm.

Ogromnym plusem dla młodej miazgi jest jej wielka skuteczność w obronie przed atakiem bakterii uszkadzających strukturę zęba – co wykorzystuje się w leczeniu biologicznym miazgi. Zasadą jest, że im mniej dojrzały ząb stały, tym procesy gojenia zachodzą szybciej.

Choroby miazgi z rozwijających się zębach stałych mogą być spowodowane:

• czynnikami biologicznymi – zazwyczaj są to powikłania nieleczonej próchnicy; dotknięte są nimi najczęściej siekacze i trzonowce;

• czynnikami mechanicznymi, np. urazem.

Choroby miazgi w niedojrzałych zębach klasyfikuje się następująco:

1. Zapalenie miazgi części koronowej – pacjent nie odczuwa bólu ani wrażliwości na opukiwanie w chorej okolicy, nie pojawiają się zmiany w śluzówce jamy ustnej, ząb jest prawidłowo umocowany w zębodole, zdjęcie rtg nie wykazuje zmian w okolicach korzenia zęba, miazga może ulec odsłonięciu podczas usuwania zmienionych próchnicą tkanek, a pojawiająca się w tym czasie krew jest jasna.

2. Całkowite przewlekłe zapalenie miazgi – miazga jest nadal żywa, ale pojawia się ból, wrażliwość i zmiany w tkankach okołokorzeniowych, a krew w czasie krwawienia jest ciemna.

3. Martwica miazgi.

Zastosowane leczenie zębów zależy od stopnia zaawansowania choroby miazgi oraz od możliwości obronno – regeneracyjnych tej tkanki.

Źródło: Opracowanie własne