Liczne badania dowodzą, że trwająca przewlekle zmiana toru oddychania doprowadza do zmian w szkielecie części twarzowej czaszki. Wiąże się to także z pogorszeniem saturacji krwi pacjenta, co przekłada się na gorszy sen, mniejszą zdolność koncentracji i możliwości przyswajania wiedzy.
Cel badania. Porównanie i ocena rodzaju i nasilenia wady zgryzu u pacjentów z przerostem migdałka gardłowego oraz u pacjentów po zabiegu adenotomii. Materiał i metody. Badaniem objęto 99 osób obojga płci w wieku 9‐11 lat zakwalifikowanych do leczenia ortodontycznego, które podzielono na dwie grupy. Pierwszą stanowiło 16 dziewcząt i 27 chłopców, u których w przeszłości przeprowadzono zabieg adenotomii. Do grupy drugiej zakwalifikowano 36 dziewcząt i 20 chłopców z aktywnym przerostem migdałka gardłowego. Wyniki. Częstość występowania wad z grupy zgryzów krzyżowych była znacznie większa w grupie II i ściśle związana z ustnym torem oddychania. Potwierdza to także występowanie tego rodzaju wady u co trzeciego pacjenta z grupy pierwszej, w której mimo odtworzenia prawidłowych warunków przepływu powietrza, po‐ nad 40% pacjentów nadal nawykowo oddychało ustami, uniemożliwiając powrót do warunków normalnych. Stan ten miał także wpływ na łuk dolny i prowadził do skrócenia trzonu żuchwy oraz powstania tzw. tyłozgryzów.