Marcin Mazur, Jan Drugacz, Daria Wziątek- Kuczmik, Beata Tkocz- -Szczepanik, Maciej Kajor, Weronika Karczewska. 

Praca recenzowana

Z Katedry i Kliniki Chirurgii Szczękowo-Twarzowej Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach Kierownik: prof. ŚAM, dr hab. n. med. Jan Drugacz Z Katedry i Zakładu Patomorfologii Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach Upoważniony: dr n. med. Maciej Kajor

Streszczenie

Włókniak szkliwiakowy (fibroma ameloblasticum) jest rzadko występującym łagodnym guzem zębopochodnym (1, 2). Rozrasta się w kościach szczęki i żuchwy, najczęściej w sąsiedztwie zębów zatrzymanych (3, 4, 5). Jest formą złożoną, zbudowaną z tkanki nabłonka zębotwórczego oraz ektomezenchymy zębotwórczej. Klasyfikacja WHO zalicza ten nowotwór do histologicznie niezłośliwych. Cechują go powolny, ograniczony wzrost, niewielkie rozmiary – do około 20 mm, oraz mała tendencja do lokalnej inwazji i mała liczba wznów (2, 6). O rozpoznaniu decyduje badanie kliniczne, radiologiczne oraz histopatologiczne.

 Kliniczny rozrost włókniaka szkliwiakowego jest mało charakterystyczny, gdyż podobnie jak inne guzy zębopochodne prowadzi do niewielkich zniekształceń i asymetrii twarzy. Sprzyja także przemieszczeniom i rozchwianiu sąsiadujących zębów, jak również daje dolegliwości w postaci bólu o charakterze neuralgicznym. Rzadko wzrost guza prowadzi do złamań patologicznych kości.

Radiologicznie przedstawia się, jako jednokomorowe ognisko osteolityczne, często obejmujące zęby zatrzymane, co nie jest jednak wystarczającym kryterium rozpoznawczym.

Obraz histologiczny będący podstaw ą właściwej diagnozy to bogato utkane podłoże łącznotkankowe z niewielką ilością skupisk nabłonka szkliwotwórczego.

W diagnostyce różnicowej włókniaka szkliwiakowego należy uwzględnić guzy zębopochodne, takie jak: szkliwiak, śluzak, torbiele zębopochodne, a także histiocytozę (7, 8).

Leczenie tych guzów jest wyłącznie chirurgiczne i polega na dokładnym wycięciu zmiany wraz z marginesem otaczającej ją tkanki kostnej. Nieradykalne usunięcie może powodować wznowy, a także prowadzić do zezłośliwienia (2, 3, 4, 6).