Rehabilitacja implanto - protetyczna w przypadkach hipodoncji siekaczy górnych bocznych

Rehabilitacja implantoprotetyczna w przypadkach hipodoncji siekaczy górnych bocznych
Obserwacje wieloletnie

Tomasz A. Grotowski

Praca recenzowana

Prywatna Praktyka Stomatologiczna w Szczecinie, Aosta i Palermo we Włoszech.

Streszczenie

Wrodzony brak zawiązków górnych siekaczy bocznych pozostaje dość poważnym zagadnieniem stomatologicznym. Patologia ta powoduje przede wszystkim problemy natury estetycznej, gdyż psuje harmonię uśmiechu. Stanowi to główny powód, dla którego pacjenci decydują się na leczenie. Kliniczne leczenie hipodoncji opiera się na współdziałaniu lekarzy rozmaitych specjalności stomatologicznych w różnym, lecz ściśle określonym czasie, zmierzających do uzyskania dobrych efektów funkcjonalnych, artykulacyjnych i estetycznych. W pracy, na podstawie własnych spostrzeżeñ, omówiono trzy wybrane przypadki z wieloletniej praktyki klinicznej, uzasadniając celowość stosowania stałych aparatów ortodontycznych oraz wszczepów wewnątrzkostnych, będących najlepszym rozwiązaniem w leczeniu protetycznym braku zawiązków zębów.

Nieprawidłowości zębów mlecznych i stałych, zarówno w szczęce, jak i w żuchwie, mogą dotyczyć ich kształtu, wielkości, czasu wyrzynania, miejsca w łuku zębowym oraz liczby.

Zaburzenia dotyczące liczby zębów (1) należą do najczęściej spotykanych i jak wynika z codziennej praktyki, pozostają wciąż jednym z najtrudniejszych problemów leczenia pacjentów w wieku rozwojowym. Zaburzeniami odnoszącymi się do liczby zębów (2, 3, 4, 5, 6) są:

a) anodoncja – całkowity brak zawiązków zębów mlecznych i stałych,
b) hipodoncja – brak jednego lub kilku zębów – tak mlecznych, jak i stałych
c) oligodoncja – obecność tylko kilku zawiązków zębowych lub zębów.

Pomimo iż na fakt wrodzonego braku zębów zwracano uwagę od dawna, do dzisiaj nie ma jednak zgodności poglądów co do etiologii tego zjawiska (7, 8). Wiadomo, że na rozwój różnych narządów (w tym narządu żucia i uzębienia) mają wpływ nie tylko czynniki genetyczne, ale również środowiskowe, oddziałujące zarówno w życiu płodowym, poprzez organizm matki, jak i później – w osobniczym okresie rozwoju dziecka.

Wielu autorów uznaje hipodoncję za redukcję uzębienia w rozwoju filogenetycznym. W piśmiennictwie bardzo często spotyka się opisy braku trzecich zębów trzonowych, tak więc hipodoncji zębów mądrości nie traktuje się już dzisiaj jako patologii, lecz uważa za konsekwencję zmiany trybu życia (odżywiania) wynikającą z postępu cywilizacyjnego.

Można przyjąć, że nieprawidłowości dotyczące liczby zębów są wieloprzyczynowe, a czynnikami wpływającymi na wystąpienie hipodoncji są:

1) wrodzona dysplazja tkanki entodermalnej,
2) redukcja uzębienia w rozwoju filogenetycznym,
3) dziedziczność,
4) zaburzenia funkcji gruczołów wydzielania wewnętrznego (czynniki endokrynologiczne)
5) urazy
6) różne jednostki chorobowe( np. gruźlica, kiła itd.), choroby wirusowe (np. grypa, świnka itd.) oddziałujące w życiu płodowym.

Pełna treść artykułu w załączniku poniżej.