Protezy dentystyczne to przedmioty obrotu cywilnego, nabywane na zasadach sprzedaży konsumenckiej. Konsumentem jest nabywający je pacjent, sprzedawcą - lekarz. Sprzedaż protez podlega przepisom prawa cywilnego, prawa medycznego oraz, niezależnie, regulacjom Ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej (Dz.U. nr 141, poz. 1176). Z zapisów ustawy wynika, iż  przez dwa lata od chwili wydania towaru nabywcy, sprzedający odpowiada za niezgodność towaru z umową; udzielane gwarancje są ujęte w dokumencie gwarancyjnym, który jest wydawany nabywcy protezy. Dokument ten powinien zawierać wszelkie informacje określające sposób dochodzenia roszczeń z tytułu gwarancji. Gwarancja konsumencka określa prawa i obowiązki obu stron transakcji. Powinna ona też zawierać sformułowanie, iż nie wyłącza, nie ogranicza ani nie zawiesza uprawnień kupującego z tytułu niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową. Niedozwolone jest stosowanie zapisów ograniczających prawa nabywcy, ani nakazanie mu, by podpisał oświadczenie, iż wie o wszelkich niezgodnościach towaru z umową. Nie można też w gwarancji stosować przepisów obcego prawa.

Przy sprzedaży konsumenckiej nie stosuje się przepisów ujętych w art. 556 - 581 Kodeksu cywilnego, a dotyczących rękojmi i gwarancji.

Obowiązki sprzedającego względem konsumenta:

• poinformowanie: o cenie towaru oraz cenie jednostkowej; o producencie towaru, kraju pochodzenia, właściwościach towaru;

• zapewnienie warunków koniecznych dla sprawdzenia jakości sprzedawanego towaru;

• wydanie wraz towarem kompletnej dokumentacji sprzedawanej rzeczy, kart gwarancyjnych, instrukcji obsługi i konserwacji w języku polskim.

Odpowiedzialność sprzedającego pojawia się w chwili wydania towaru kupującemu. Jeśli towar jest zgodny z umową, oznacza to, iż nadaje się on do celu, do którego został wytworzony, a jego właściwości odpowiadają cechom towaru tego rodzaju; nadaje się do zamontowania i uruchomienia, o ile czynności te zostały wykonane przez sprzedawcę lub osobę za którą bierze on odpowiedzialność, albo przez nabywcę, zgodnie z warunkami instrukcji obsługi. Pod uwagę brane są zapewnienia wynikające z oznakowania towaru i reklamy, oraz podawanego terminu, w którym towar ma zachować deklarowane właściwości. Deklaracje producenta i importera są brane pod uwagę w takim samym stopniu.

Sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności za niezgodność towaru z umową, jeśli nabywca wiedział o niej lub powinien był wiedzieć, kierując się rozsądkiem.

Uprawnienia kupującego (o ile w ciągu dwóch miesięcy od chwili wykrycia wady poinformuje o tym fakcie sprzedawcę):

• żądanie doprowadzenia towaru do stanu zgodnego z umową poprzez nieodpłatną naprawę lub wymianę na towar nowy, z uwzględnieniem zwrotu kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania;

• żądanie obniżenia ceny za towar lub prawo do odstąpienia od umowy – w przypadku, gdy usunięcie wady jest niemożliwe, zbyt kosztowne lub naraziłoby kupującego na znaczne niedogodności.

Nabywca podlega ochronie ograniczonej czasowo: upływa ona po dwóch latach od chwili wydania towaru przez sprzedającego. Jeśli w międzyczasie miała miejsce wymiana towaru niezgodnego z umową na nowy, termin dwuletni biegnie na nowo od chwili ponownego wydania towaru.

Jeśli od momentu stwierdzenia niezgodności towaru z umową minął rok, przedawniają się roszczenia nabywcy. Termin ten może być krótszy, jeśli wcześniej upływają dwa lata od chwili wydania towaru kupującemu. Precyzują to przepisy ustawy o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej. Jeśli jednak sprzedający wiedział o niezgodności towaru z umową i nie poinformował o tym kupującego, bieg tych terminów nie wyłącza wykonania uprawnień konsumenta.

Źródło: „Nowoczesny technik dentystyczny”