Co robić, kiedy po wielu miesiącach wytężonej pracy przy reperowaniu zębów czy tworzeniu protez, okaże się, iż wymarzony urlop jest porażką z powodu fatalnego zakwaterowania, które tak naprawdę miało być wygodnym mieszkaniem, spełniającym wymogi określone w umowie zawartej z organizatorem imprezy turystycznej?

Można starać się o zwrot poniesionych kosztów, a dodatkowo o zadośćuczynienie.

Pomimo tego, iż zdecydowana większość osób pracujących w branży turystycznej ponad wszystko przedkłada zadowolenie klienta, wciąż jeszcze zdarza się, że wakacyjne wyjazdy w nieznane wiążą się z ryzykiem zakwaterowania w miejscu, w którym na pewno nie chciałoby się spędzić wymarzonego urlopu.

Europejski Trybunał Sprawiedliwości 12 marca 2002 r. w sprawie S. Leitner v. TUI Deutschland GmbH & Co. KG, sygn. C 168/00. orzekł, iż art. 5 Dyrektywy Rady z 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek (90/314/EWG) trzeba interpretować jako „przyznający, co do zasady, konsumentom prawo do zadośćuczynienia za szkodę niematerialną wynikającą z niewykonania lub nienależytego wykonania usług stanowiących zorganizowane wakacje” - podaje „Dziennik Gazeta Prawna”. Oznacza to, iż klient, który wykupił drogie wczasy, a został zakwaterowany w pokoju o niższym standardzie niż wynika to z umowy, ma prawo żądać nie tylko zwrotu pieniędzy wydanych na opłacenie imprezy oraz zwrotu dodatkowych poniesionych kosztów, ale może również starać się o odszkodowanie za zmarnowany urlop.

Z racji tego, iż nasza ustawa o usługach turystycznych implementuje unijną dyrektywę, w naszym kraju również istnieje możliwość uzyskania zadośćuczynienia za zepsucie wypoczynku. Część polskich sądów przyznaje już zadośćuczynienia za zmarnowany urlop, opierając się na wyroku ETS. Część sędziów jednak nadal uważa, iż przepisy obowiązujące w naszym kraju nie pozwalają na przyznawanie tego typu rekompensaty.

Źródło: „Dziennik Gazeta Prawna”