Kompozyty są obecnie najczęściej wykorzystywanymi do leczenia ubytków materiałami stomatologicznymi. Jednak ich adhezja do szkliwa jest zdecydowanie lepsza niżeli do zębiny. Utrata siły wiązania w odbudowie kompozytowej, związana z upływem czasu, wynika z nanoprzecieków, które tworzą się na granicy żywica-zębina – skutkuje to nawracającą próchnicą. Stąd, w ciągu ostatnich lat, podjęto wysiłki w celu modyfikacji właściwości adhezyjnych materiałów, które mają sklejać ze sobą wypełnienie i tkanki zęba.

Bardzo obiecujące wyniki uzyskuje się dzięki nanocząstkom. Udowodniono, że mają one doskonałe właściwości przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe i przeciwgrzybicze, a również poprawiają znacząco mechaniczne i fizyczne właściwości systemu wiążącego oraz wiązanie między zębiną a materiałem do odbudowy.

Szczególnym zainteresowaniem badaczy cieszy się ostatnio dwutlenek cyrkonu, ponieważ jest materiałem biobojętnym i nierozpuszczalnym w wodzie, a dodatkowo cechuje się pożądanymi z punktu potrzeb stomatologii właściwościami mechanicznymi, fizycznymi i fotokatalitycznymi. Jest również biokompatybilny z tkankami i estetyczny.