Leczenie powikłań tkanek miękkich i zapobieganie im mają kluczowe znaczenie we współczesnej implantologii stomatologicznej, ponieważ dzięki temu można uzyskać odpowiednie wyniki biologiczne i sukces estetyczny po zabiegu.

Przez długi czas badania nad implantami koncentrowały się na kości wokół implantu. Ważne były jakość i ilość tkanki twardej – były to mierniki potencjalnego sukcesu terapeutycznego. Obecnie wiadomo, że uwagę powinno się skierować także na tkanki miękkie wokół implantu, ponieważ ocena ich stanu z perspektywy ilościowej i jakościowej determinuje dalsze postępowanie, a także umożliwia oszacowanie ryzyka i szans na powodzenie zabiegu implantowania.

Ocena stanu tkanek miękkich przed zabiegiem implantologicznym i po nim powinna zatem stanowić część ogólnego planu leczenia, a właściwe zarządzanie tkankami miękkimi i odpowiedni dobór czasu wykonania konkretnych działań mają kluczowe znaczenie dla uzyskania sukcesu terapeutycznego.

Wśród powikłań tkanek miękkich wokół implantu wymienia się na ogół brak przyczepionej i zrogowaciałej śluzówki jamy ustnej dziąseł, niewystarczającą objętość tkanek miękkich, rozejście się fragmentów błony śluzowej w miejscu interwencji chirurgicznej. Nieprawidłowości te mogą występować osobno bądź łącznie. Zawsze jednak należy zająć się ich leczeniem jak najwcześniej, aby poprawić przewidywalność interwencji chirurgicznych i w ten sposób zwiększyć prawdopodobieństwo utrzymania się implantu w jamie ustnej.