Najnowsze badania dowodzą, że piaskowanie uzupełnień protetycznych ostrokonturowym tlenkiem glinu w celu rozbudowy powierzchni niekorzystnie wpływa na podbudowę ZrO₂. Powoduje to zapoczątkowanie zmian fazowych na powierzchni materiału, co w późniejszym czasie może prowadzić do osłabienia całej konstrukcji. Piaskowanie samo w sobie nie jest jednak procedurą złą, a wręcz przeciwnie – uznaje się, że pomaga zwiększyć adhezję pomiędzy zacementowanym uzupełnieniem a zębem. Kolejnym zabiegiem, który może korzystnie wpłynąć na powierzchnię materiału – w tym przypadku ceramiki – jest laserowa ablacja. Powoduje ona częściowe nadtopienie i stworzenie dodatkowych retencji mechanicznych. Na rozbudowę powierzchni z ceramiki cyrkonowej wpływa również wytrawianie w środowisku kwaśnym i w podwyższonej temperaturze.

Za nieskuteczne uznaje się stosowanie silanów na bazie tlenku cyrkonu do naniesienia na powierzchnię ceramiki, ponieważ składnik ten nie ma możliwości łączenia się z tlenkiem cyrkonu. W przypadku ceramiki skaleniowej – już tak, ponieważ wtedy silan łączy się z grupami SiOH w drodze hydrolizy.