Porcelana stomatologiczna jest materiałem pośrednim między porcelaną przeznaczoną do wykonania przedmiotów użytkowych a szkłem. Za wynalazców tego znanego od setek lat materiału uznawani są Chińczycy, ale dopiero XIX wiek przyniósł rewolucję w wykorzystaniu porcelany do leczenia protetycznego. Tworzą ją niekrystaliczne postaci szkła złożone ze strukturalnych jednostek krzemu i tlenu (tetrahedralnego SiO4). W skład porcelany wchodzą:

• Kaolin – stanowi podstawę bryły porcelanowej. To produkt wietrzenia glinokrzemianów pod działaniem dwutlenku węgla i wody. Powstała miękka masa, prawie biała, zwana jest glinką porcelanową. Składa się ona głównie z kwasu glinokrzemowego, czyli kaolinu. Po zmieszaniu jej z wodą powstaje miękka, plastyczna masa. Przy obróbce cieplnej kaolinu zachodzą następujące zmiany fizykochemiczne: w temp. 600ºC tracona jest woda użyta do wytworzenia masy, a później związana chemicznie, w temp. 800ºC materiał zaczyna się kurczyć, ale jeszcze przepuszcza wodę, czego nie ma już w temp. 1200ºC. W tej temp. kaolin osiąga maksimum kurczliwości, staje się zbitą masą. Mięknie dopiero w temp. 1800ºC, a w temp. 2000º topi się.

• Kwarc – bardzo odporny na działanie czynników fizykochemicznych, zapewnia porcelanie twardość (sam jest materiałem twardym – klasyfikuje się go w 7. stopniu w skali Mohsa), odporność chemiczną i zmniejsza kurczliwość podczas wypalania.

• Skalenie – z kilku ich rodzajów używa się najczęściej ortoklazu, który topi się w temp. ok. 1200ºC. Dodatek tego minerału do porcelany skleja materiał, obniża temperaturę jego topnienia, nadaje szklistość i przezierność.

• Barwniki – stanowią ok. 2 proc. całej masy. Z uwagi na to, że porcelana poddawana jest wypaleniu, stosuje się barwniki nie zmieniające swoich właściwości pod wpływem wysokiej temperatury. Oceny barwy porcelany dokonuje się dopiero po ostatecznym wypaleniu.

Źródło: Opracowanie własne