Skuteczność programu zdrowotnego, w tym profilaktyki stomatologicznej, to stopień realizacji założonych celów w określonym czasie. Światowa Organizacja Zdrowia przyjęła w 1978 r. - biorąc pod uwagę populację dzieci w wieku 6 lat, 12, 18 lat - że w 2000 roku 50% z nich nie będzie miało próchnicy, a w 2015 roku odsetek ten powiększy się do 70%. Już wówczas polskie dzieci zaliczone zostały do grupy szczególnego ryzyka. Wskaźnik zapadalności na próchnicę był u nas najwyższy w Europie. I w ciągu wielu lat trwania programu, w naszym kraju sytuacja nie uległa poprawie w odniesieniu do dzieci 6-letnich, natomiast powoli zaczyna zmieniać się na plus w grupie 12-latków.

Bolączką polskiej stomatologii jest brak traktowania dzieci jako grupy szczególnej troski, co jest spowodowane niedoborami kadrowymi w polskiej stomatologii publicznej, kompletnym brakiem refundacji kosztów ponoszonych na leczenie w sektorze prywatnym, brakiem wyznaczenia godzin/dni, w których stomatolog zatrudniony w publicznej służbie zdrowia przyjmowałby tylko dzieci, niewyznaczeniem normy maksymalnego oczekiwania na pierwszą wizytę dziecka oraz nieistnieniem programów profilaktycznych dla dzieci, gdy sytuacja finansowa ich rodziców nie pozwala im na poniesienie kosztów prywatnej opieki dentystycznej.

Minimalizowanie lub likwidacja programów profilaktycznych oraz wycofanie opieki stomatologicznej ze szkół spowodowały upośledzenie systemu wczesnej interwencji stomatologicznej.

Wszystkie te czynniki oraz inne, powiązane z nimi, powodują, że zdrowie zębów polskich dzieci pozostawia wiele do życzenia, a wskaźnik częstotliwości występowania próchnicy – szczególnie w najmłodszej grupie wiekowej, niewiele zmienił się od lat 80-ych ubiegłego wieku.

Źródło: „Gazeta Lekarska”