Resorpcja to proces, który w ostatecznym rozrachunku skutkuje utratą tkanki zęba lub kości wyrostka zębodołowego. Może być zjawiskiem:

• fizjologicznym – kiedy dotyczy korzeni zębów mlecznych;

• patologicznym – gdy dotyka korzeni zębów stałych.

Jej objawami mogą być:

• przebarwienie korony zęba;

• ubytki tkanek zęba widoczne na zdjęciu rtg;

• ankyloza (zrost, zesztywnienie zębów).

U dzieci niejednokrotnie notuje się oba rodzaje resorpcji jednocześnie, przy czym przyczyną resorpcji patologicznej są często uszkodzenia zębów – wcale nierzadkie u młodocianych. Uraz zęba, szczególnie jego zwichnięcie lub intruzja (wbicie zęba do zębodołu), prowadzi do pojawienia się resorpcji wskutek uszkodzenia ozębnej. Ewentualny dalszy rozwój resorpcji uwarunkowany jest pojawieniem się czynnika podtrzymującego. Może nim być np. infekcja. Aby nie dopuścić do rozwoju patologicznej resorpcji, konieczne jest jak najszybsze wykrycie powikłań po urazie. Jest to istotne również z tego powodu, że leczenie resorpcji nie zawsze bywa skuteczne.

W leczeniu resorpcji wykorzystuje się leczenie endodontyczne. Ale nie zawsze jest ono możliwe lub zalecane – dlatego tak ważne są wczesna diagnoza i profilaktyka skutków powikłań pourazowych.

Aby zmniejszyć ryzyko pojawienia się lub nasilania resorpcji, dentysta może:

• zdecydować o replantacji zęba;

• zastosować szynowanie elastyczne;

• zalecić przyjmowanie antybiotyków i codzienne, staranne wykonywanie zabiegów higienicznych w obrębie jamy ustnej;

• zalecić miękką dietę.

Źródło: Opracowanie własne